De Ecokathedraal: een les in tijd, natuur en regeneratief denken

In augustus bezochten we Ecokathedraal van kunstenaar Louis Le Roy. Wat een wonderlijke plek! Een plek die niet alleen indruk maakt door zijn metershoge stapelingen van steen, maar ook door de manier waarop tijd, natuur en mens samen een levend kunstwerk vormen.

Een project voor de eeuwigheid

Het begon in de jaren ’70, met een leeg weiland en een visionair idee: een project zonder eindpunt, gebouwd vanuit het zogenaamde kathedraal-denken. Iets creëren met een horizon die verder reikt dan je eigen leven. Vanuit de erkenning dat wat je doet invloed heeft op generaties vóór en ná jou.

Er is geen vast ontwerp, geen controle en geen einddoel. In plaats daarvan: spontaniteit, vrijheid en onvoorspelbaarheid. Iedereen mag meebouwen. Stenen die overblijven van bouwprojecten worden opgestapeld, waarna de natuur beslist wat er gebeurt. Het belangrijkste ontwerpelement? Tijd.

De kracht van mostijd

De metershoge stapelingen, overgroeid met bomen en mos, deden ons denken aan Maya-tempels in de jungle. Tijdens het ronddwalen moesten we denken aan het boek Het Hart der Dingen van Elizabeth Gilbert, waarin ze vier tijdshorizonnen beschrijft:

• menselijke tijd (kort)

• geologische tijd (eeuwen)

• goddelijke tijd (tijdloos)

• en mostijd (decennia): de stille maar onstuitbare kracht waarmee mos steen verandert en landschappen herschept.

Hier, in Mildam, zie je die mostijd aan het werk.

Deel van het grotere geheel

De Ecokathedraal laat voelen dat wij niet de ontwerpers zijn van het grotere geheel, maar deelnemers in een cyclus van groei, verval en vernieuwing. We staan niet boven de natuur, maar zijn er onderdeel van.

Het is een plek die nederigheid en geduld vraagt. Een oefening in loslaten, in samenwerken met natuurlijke processen en tijd. En juist daarin schuilt een belangrijke les voor de toekomst van onze steden en landschappen: regeneratief denken en ontwerpen begint bij het besef dat we bouwen in samenwerking met tijd en natuur, niet daartegenin.